Το μονοπάτι του Σταυρού, όπως ονομάζεται από το 1779, ήταν ο κύριος δρόμος που ένωνε την Παραμυθιά με τα Σκάπετα (Σουλιωτοχώρια). ΄Αρχιζε από τον Πλάτανο της Παραμυθιάς, ανέβαινε στο σημερινό Ιστορικό Αρχείο, στις Σινιάτες, Κατασκηνώσεις, Πάνω Καριώτι, Γαλατσίδα, Αλωνάκι, Σταυρός (Αυχένας του Κορύλα) και στη συνέχεια, αφού κατέβαινε στη Φροσύνη (παλιά Κορύστιανη), κατέληγε στα υπόλοιπα χωριά του Σουλίου. Από δω πέρασε το Μάη του 1779 κι ο ΄Αγιος Κοσμάς, ο Αιτωλός, για να επισκεφτεί τα Σουλιωτοχώρια.

Κι όταν έφθασε στον αυχένα του βουνού, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, ώστε έριξε τα μάτια του στον ουρανό κι έκανε το σταυρό του. Από τότε το μέρος αυτό ονομάστηκε Σταυρός . Από το Σταυρό η θέα είναι απερίγραπτη. Δυτικά απεικονίζεται μπροστά στον επισκέπτη σαν μια μεγάλη ζωγραφιά όλος ο κάμπος της Παραμυθιάς με τα χωριά Βέλλιανη, Καριώτι, Ξηρόλοφο, Κυρά Παναγιά, Ραχούλι, Σεβαστό, Παγκράτι, Σέλλιανη, Νιαχώρι και Μπουρδέγκα. Και ανατολικά η οροσειρά των βουνών του Σουλίου με το χωριό Φροσύνη.

Για εκατοντάδες χρόνια οι Σκαπετινοί ανεβοκατέβαιναν το ελικοειδές μονοπάτι του Σταυρού για αγοροπωλησίες στην Παραμυθιά Μετέφεραν σ’ αυτήν προς πώληση με τα ζώα δασικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και αγόραζανό,τι είχε ανάγκη το σπίτι. Οι Σκαπετινές, ζαλικωμένες και αγκομαχώντας έφερναν προς πώληση κυρίως καυσόξυλα στην πρωτεύουσα της Επαρχίας Σουλίου. Και επέστρεφαν πάλι φορτωμένες με ψώνια, διανύοντας την πολύωρο διαδρομή (οκτάωρη πήγαινε – έλα, σύμφωνα με γραπτές πληροφορίες). Το μονοπάτι του Σταυρού συντηρούσαν με προσωπική εργασία οι κάτοικοι των Σουλιωτοχωριών. Τις εργασίες επιδιόρθωσής του πραγματοποιούσαν κυρίως την άνοιξη, ή μετά από κάθε δυνατή νεροποντή.